UZDROWISKO IWONICZ-ZDRÓJ należy do najstarszych polskich uzdrowisk. Historia Iwonicza, miejscowości położonej w dolinie potoku Iwonka, sięga XIV wieku. Lokacja wsi na prawie niemieckim nastąpiła w XV wieku. Znaczną część mieszkańców stanowili osadnicy niemieccy.

Pierwszymi znanymi właścicielami Iwonicza byli przedstawiciele rodu Iwanickich. W 1464 roku zbudowano modrzewiowy kościół parafialny.

W okresie reformacji, ówcześni właściciele Iwonicza, rodzina Sienieńskich, która była związana z protestantami, wybudowali zbór ariański, na którym umieszczono piękny zegar słoneczny.

Iwonicz w XVII wieku dotknęły różnego rodzaju nieszczęścia; powodzie, pożary, „morowe powietrze” czyli inaczej epidemie, łupili miejscowość Tatarzy, Szwedzi, Siedmiogrodzianie. Mimo tych kataklizmów wieś powoli się rozwijała.

W 1799 roku Iwonicz wszedł w posiadanie rodu Załuskich (zamieszkujących częściowo na Dworze w Jasienicy Rosielnej), do których Iwonicz należał aż do 1945 roku. Załusccy przyczynili się w znacznym stopni do rozwoju Iwonicza, byli także założycielami uzdrowiska. W drugiej połowie XIX wieku wzniesiono eklektyczny dwór, będący siedzibą rodową.

Pod koniec XIX wieku rozpoczęto w okolicach wsi eksploatację złóż ropy naftowej przez skromnego farmaceutę Ignacego Łukasiewicza i inicjatora Tytusa Trzecieskiego, co przyczyniło się w znacznym stopniu do rozwoju miejscowości. Na przełomie XIX i XX wieku, ówczesny proboszcz ks. Podgórski, założył Zakłady dla nieuleczalnie chorych, prowadzone przez siostry i braci zakonnych. Okres dwudziestolecia międzywojennego przyniósł dalszy rozwój Iwonicza, związany z działalnością uzdrowiska i zwiększonym wydobyciem ropy naftowej.

II Wojna Światowa spowodowała wiele ofiar wśród mieszkańców oraz spowodowała duże zniszczenia materialne, bo zniszczeniu uległowiele budynków uzdrowiskowych. Bardzo aktywnie na tym terenie działały oddziały Armii Krajowej w ramach akcji „Burza”. Czasy okupacji niemieckiej spowodowały również duże straty wśród ludności, wielu iwoniczan zginęło w walce lub zostało pomordowanych.

W wyniku zmian ustrojowych, jakie dokonały się po 1945 roku, majątek Załuskich został przejęty przez państwo, doprowadziło to w efekcie do częściowej dewastacji pałacu i parku. W 1955 roku dokonano administracyjnego podziału miejscowości na Iwonicz i Iwonicz Zdrój. Współcześnie następuje dynamiczny rozwój miejscowości, zwiększa się liczba mieszkańców, powstają ośrodki oświatowe i przedsiębiorstwa produkcyjne.

Pierwsze wzmianki o leczniczych właściwościach tutejszych Źródeł pochodzą z wydanych w 1578 roku „Cieplic” Wojciecha Oczki, lekarza nadwornego Stefana Batorego. W XVII wieku „cudowne” właściwości wód iwonickich były znane w całym kraju. Interesowali się nimi wybitni lekarze leczący koronowane głowy.

Dopiero w wieku XIX, gdy ówcześni właściciele Iwonicza, Karol Załuski, a następnie Amelia Załuska, przystąpili do budowy pierwszych obiektów zakładu kąpielowego. W początkowym okresie prowadzono działalność uzdrowiskową tylko w sezonie letnim. Pierwszym stałym lekarzem w Iwoniczu był brat znanego poety Wincentego Pola, dr Józef Pol.

Znaczny napływ gości, który nastąpił w połowie XIX wieku, spowodował rozbudowę tak zakładu kąpielowego, jak i innych budynków służących wygodzie kuracjuszy.

Do wybuchu I Wojny Światowej Iwonicz Zdrój przeżywał okres szybkiego rozwoju; zwiększała się liczba gości, powstawały nowe obiekty uzdrowiskowe, rozpoczęto butelkowanie i sprzedaż iwonickich wód mineralnych. Okres I Wojny Światowej uniemożliwił prowadzenie działalności leczniczej, ale nie spowodował większych strat w infrastrukturze zdrojowej.

W okresie międzywojennym nastąpił dalszy rozwój Iwonicza Zdroju, obok rodziny Załuskich zaczęli inwestować w zakłady lecznicze także inni przedsiębiorcy. Największą inwestycją okresu międzywojennego była budowa szpitala uzdrowiskowego „Excelsior”, który był własnością Związku Kas Chorych.

Okres II Wojny Światowej to najbardziej dramatyczny okres w historii Iwonicza Zdroju. Zakłady uzdrowiskowe zostały przeznaczone tylko dla Niemców. Działania wojenne przyniosły także znaczne straty materialne – zniszczeniu uległy liczne budynki uzdrowiskowe.

Po 1945 roku nastąpiła nacjonalizacja Zakładu Kąpielowego, który stał się własnością państwa. W 1955 roku wyodrębniono Iwonicz Zdrój ze wsi Iwonicz, a w 1973 miejscowość otrzymała prawa miejskie. Okres powojenny to dynamiczny rozwój całego uzdrowiska, powstały liczne sanatoria, zwiększono w znacznym stopniu ofertę leczniczą, rozbudowano infrastrukturę sportowo-rekreacyjną (basen, skocznie narciarski, korty, ścieżki spacerowe itp.).

Obecnie w Iwoniczu Zdroju znajduje się nowoczesna baza sanatoryjna i zabiegowa, duża ilość lokali noclegowych, znakomite wyżywienie w pensjonatach i restauracjach, a także bardzo miły personel. Największe bogactwo Iwonicza Zdroju stanowią lecznicze wody mineralne, które służą do inhalacji, kuracji pitnych i kąpielowych oraz do produkcji iwonickiej soli leczniczej i kosmetyków ze znakiem "Iwoniczanka".

Przyjazd do Iwonicza to niepowtarzalna szansa połączenia leczenia, profilaktyki, czynnego wypoczynku z odnową biologiczną i rehabilitacją ruchową. Wysoki poziom świadczonych usług poświadczony został wieloma nagrodami i wyróżnieniami.