Najstarszym z istniejących obiektów plebańskich jest tzw. Wikarówka - dawna plebania, umiejscowiona 30 m na południe od zabytkowego kościoła.
Pierwsza wzmianka na temat budynku dawnej plebanii pochodzi z wizytacji biskupa przemyskiego Jerzego Albrechta Denhoffa z 1699 roku. W I połowie XVIII wieku budynek ten uległ niewielkiej przebudowie polegającej na wydzieleniu nowych, niewielkich izb z istniejących już wcześniej czterech pomieszczeń i wybudowano istniejące do dzisiaj obszerne piwnice od strony południowej. Kolejny, większy remont budynku nastąpił ok. 1811 roku kiedy to przy zachowaniu dawnego rozplanowania dokonano niemal całkowitej wymiany substancji budowlanej.
Obecny wygląd budynku Wikarówki jest wynikiem prac konserwatorskich, prowadzonych w latach 1966-1967, kiedy to m.in. wymieniono większość elementów konstrukcyjnych, zwiększono otwory okienne, wzmocniono kamienne podmurowanie, a także pokryto gontami dach i elewacje. Wikarówka obecnie to drewniany parterowy budynek, częściowo podpiwniczony, wzniesiony na rzucie prostokąta, z wejściem od stronyi wschodniej, z wydzielonym gankiem na dwóch słupach wspierających okap dachu. Ściany obwodowe wzniesione zostały z bierwion modrzewiowych w konstrukcji zrębowej, zwęgłowanych na jaskółczy ogon. Budynek przykrywa wysoki, czterospadowy dach kryty gontami, o silnie wysuniętych połaciach, tworzących wokół wszystkich elewacji szeroki, malowniczy okap.
Funkcję plebanii budynek ten pełnił do II połowy XIX wieku, czyli do czasu wzniesienia nowej - murowanej plebanii, umiejscowionej ok. 20m od starej budowli.
Od tego też czasu aż do chwili obecnej dawna, drewniana plebania służyła potrzebom wikariuszy.
Na podstawie książki
Mariusza Czuby
"Blizne - klejnot Pogórza"