| Kancelaria parafialna |
| Odpusty parafialne |
| Msze Święte |
Najwcześniejsza pewna wzmianka o istnieniu parafii i kościoła w Bliznem pochodzi z 1470 roku.
STARY KOŚCIÓŁ p.w. Wszystkich Świętych
zbudowany został w II połowie XIV wieku i w całości wzniesiono go z ociosanych na kant bierwion jodłowych, połączonych na zrąb, położonych na dębowej podwalinie.
Początkowo kościół ten składał się z jednej nawy na rzucie zbliżonym do kwadratu i węższego prostokątnego prezbiterium z dostawioną do niego prostokątną zakrystią (od strony północnej). Do kościoła można wejść przez główne wejście od zachodu i drugie wejście boczne od południa przez dobudowane w 1745 roku pomieszczenie zwane "budką".
Początkowo przy zachodniej elewacji kościoła nie było wieży-dzwonnicy, ponieważ w pobliżu kościoła była dzwonnica wolnostojąca istniejąca już XVI wieku, o czym świadczy zachowany dzwon z 1549 roku. Wieża kościelna natomiast została dobudowana około 1624 roku i służyła m.in. jako punkt obserwacyjny w czasach najazdu tatarskiego na ziemie sanockie.
Początkowo także wokół kościoła rozciągał się założony w średniowieczu cmentarz. Po jego przeniesieniu na nowe miejsce plac wokół kościoła ogrodzono drewnianym parkanem z czterema murowanymi kapliczkami odpustowymi, które powstały około połowy XIX wieku.
Pierwotnie we wnętrzu kościoła jedynymi XV-wiecznymi akcentami malarskimi były zacheuszki (krzyże konsekracyjne) w postaci równoramiennych krzyży wpisanych w okrąg. W pierwszej ćwierci XVI wieku w prezbiterium umieszczono późnogotycka nastawę ołtarzową ze sceną Zwiastowania w szafie środkowej. Jej pozostałością jest figura Madonny, datowana na lata 1515-1520 i wykonana wg ryciny Albrechta Dűrera.
W 1549 roku ściany prezbiterium i nawy pokryto polichromią. Najlepiej zachował się cykl pasyjny na północnej ścianie prezbiterium. Południowa ściana prezbiterium mieściła częściowo do dziś zachowany cykl maryjny, a wschodnia sceny biblijne przedstawiające Hioba i śmierć Judasza. Najważniejszym elementem polichromii jest zajmująca całą północną ścianę scena Sądu Ostatecznego.
Okres manieryzmu i baroku przyniósł wiele zmian w wystroju kościoła: m.in. późnorenesansową ambonę, nowy ołtarz. Na belce tęczowej umieszczono nowe rzeźby pasyjne, które zachowały się do dzisiaj. W 1649 roku dodano nowe polichromie w większości ufundowane przez miejscowych bogatszych chłopów. Znajdują się na południowej i zachodniej ścianie nawy, na parapecie chóru i na stropie. W XVIII wieku nastąpiła kolejna wymiana ołtarza na nowy z obrazem Adoracji Matki Bożej oraz przekształcenia ołtarzy bocznych, którym dodano rokokowe zdobienia i całkowicie przemalowano. Dokumenty wizytacyjne z 1720 roku wymieniają także zachowaną do dziś drewniana chrzcielnicę z czaszą podtrzymywaną przez anioła.
Wraz z nasilającym się od połowy XVIII wieku kryzysem ekonomicznym oraz zaborami zmalało zaangażowanie proboszczów blizneńskich i biskupów przemyskich w działalność artystyczną i kolejne zmiany w kościele. W XIX wieku ściany kościoła pokryto warstwą szarej farby, na której umieszczono sporadycznie występujący ornament. Przemalowano także ołtarze, ambonę i parapet chóru. W 1926 roku ponownie pomalowano całe ściany.
W pierwszej połowie XX wieku stan zachowania świątyni znacznie się pogorszył. Nie prowadzono niezbędnych prac remontowych. Podczas II wojny światowej na rozkaz niemieckich okupantów rozebrano na opał unikatowy parkan otaczający dawny przykościelny cmentarz. Jeszcze w latach trzydziestych podjęto starania o budowę nowego, murowanego kościoła. Po wojnie, mimo zebranych materiałów budowlanych, władze nie zgodziły się na rozpoczęcie budowy. Wysiłek administracji koscielnej i parafian skierowany został na uzyskanie pozwolenia na budowe nowego kościoła, a stara świątynia niszczała coraz bardziej. Dopiero nowy proboszcz w Bliznem ks. Stanisław Siuta całą uwagę skierował na historyczny budynek. W 1964 roku rozpoczęto działalność konserwatorską drewnianej konstrukcji, którą ukończono 1967 roku.
W latach 70-tych XX wieku prace konserwatorskie rozszerzono na otoczenie kościoła i zespół plebański.
Po śmierci ks. Siuty proboszczem został ks. Stanisław Wawrzkowicz, z którego inicjatywy w latach 1992-1993 ponownie poddano konserwacji ołtarz główny, w roku 1994 lewy ołtarz boczny i figurę Matki Bożej, a w latach 1995-1996 prawy ołtarz boczny i drewniana chrzcielnicę.
W uznaniu wyjątkowych waloroów historycznych i artystycznych w 2003 roku kościół został umieszczony na Liście Światowego Dziedzictwa Naturalnego i Kulturalnego UNESCO.
NOWY KOŚCIÓŁ p.w. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski
powstał w marcu 2001 roku.
Budowę zapoczątkował ówczesny proboszcz Ś.P. ks. Stanisław Wawrzkowicz.
W chwili obecnej jest już w całości ukończony i użytkowany
REKLAMA:
